Vu

Gisteren zijn we even naar het Vu geweest. Op bezoek bij Vera. vera lag daar om gespoeld te worden. Dit moet omdat zij erg gevoelige darmen heeft en daardoor veel last van obstipatie. Thijmen heeft op weg erheen niet geslapen. Hij was volop aan het zingen en brabbelen. Maar ja eigenlijk was het wel zijn tijd voor een middagslaapje toen we vertrokken, dus dat was niet de bedoeling dat hij zo gezellig was. In het Vu bleek dat Vera lekker in de kinderstad aan het spelen was. Zij had helemaal geen tijd voor bezoek. Thijmen heeft zich trouwens ook prima vermaakt in de kinderstad. Er was zoveel te zien en te ontdekken. Vooral de lampjes in de grond waren erg interessant. Maar ook de glijbaan en al die grote blokken. Hij wist bijna niet meer waar hij kijken moest. Totdat hij de grote trap ontdekte. Die was pas echt mooi. Lekker klimmen moest hij gedacht hebben. Want in rap tempo klom hij de gehele trap omhoog. Nou dan weten we dar ook weer dat hij kan traplopen (of eigenlijk klimmen). Toch wel jammer voor hem (maar niet voor mama) dat hij dat thuis niet kan oefenen.
Thijmen heeft zich daar dus prima vermaakt. Mama kon dan ook rustig met de mama van Vera praten. Tegen vijf werd Thijmen toch wel een beetje moe. We zijn toen naar het kamertje van Vera gegaan. Vera moest namelijk ook nog eten. We hebben even al die kaartjes bewonderd die Vera had gekregen (en dat waren er veel!!!) Thijmen mocht toen het kadootje aan Vera geven. Vera vond het kadootje heel erg mooi en Thijmen vond de doos heel erg leuk. Dus dat was goed. En daarna was het tijd om afscheid te nemen en naar huis te gaan. Alhoewel om naar huis te gaan. We kwamen op de afdeling een aantal verpleegkundigen tegen die we kenden. Ze waren allemaal wel nieuwgierig naar het broertje van Suzanne. Dus Thijmen ging nog even goed zijn best doen hoor. Hij was dan wel moe, maar dan wilt hij niet meer in de buggy zitten. Hij wilde even laten zien dat hij al heel goed kon lopen. Hij liep zo aan de hand van Sheila, een van de verpleegkundigen, weg. Wel had hij toch nu twee handjes nodig om goed te lopen. Daaraan kon je toch wel goed zien dat hij moe was.
We hebben ook weer even met het hoofd van de afdeling gesproken. Het is op zich best fijn dat ze ons niet vergeten zijn. Maar ik merk zelf ook gelukkig dat ik het niet meer zo moeilijk vnd om er te komen. Het ziekenhuishoofdstuk is nu toch wel zo'n beetje afgesloten denk ik.
Toen was het echt tijd om afscheid te nemen en om lekker naar huis te gaan, waar papa op ons wachtte. Thijmen was zo moe dat hij meteen in slaap is gevallen in de auto.
Het einde van een mooie middagdag, met veel nieuwe indrukken