11 maanden

Thijmen is alweer bijna 11 maandjes oud. Wat gaat het snel. Volgende maand vieren we dus al zijn eerste verjaardag.
11 maanden betekend ook weer een bezoekje aan het consultatiebureau. Dus gisteren weer vroeg op. Hij werd er al om 9 uur verwacht. Spulletjes mee, Thijmen in de wandelwagen en op weg. Meneertje wilde eigenlijk al onderweg eruit, om zelf te lopen. Maar nee helaas jongetje, we hebben haast. Bij het bureau aangekomen moet de wagen buiten blijven staan, dus dat vond Thijmen wel leuk. Zelf naar binnen lopen. Eenmaal binnen was het wel wat eng. Al die aandacht is toch ook weer iets te veel van het goede. Nee, ze zijn het niet echt gewend een kindje dat op deze leeftijd al vrolijk rond aan het banjeren is!
Maar gelukkig: al gauw was hij over zijn verlegenheid heen. Zeker toen hij al het speelgoed zag staan. Heerlijk spelen dus.
Toen was het tijd om te wegen en te meten. dus sorrie Thijmen, je moet even stoppen met spelen. Mama moet je even uitkleden. Wonderbaarlijk genoeg vond hij het helemaal niet erg om neergelegd te worden voor het uitkleden. Dus dat ging allemaal goed. Ook trouwens toen we naar binnen gingen bij de wijkverpleegkundige was hij een voorbeeldig kereltje. Hij ging heerlijk spelen. Een enkele keer moest ik hem wel even van de stoel afhalen, waar hij dan weer eens op was geklommen. Maar verder wist hij heerlijk te spelen terwijl ik aan het praten was. eindelijk eens een keer dat de wijkverpleegkundige ook eens de tijd nam, voor ons. Meestal raffelt ze een consult met ons af. Waarschijnlijk om tijd in te halen. Ze kijkt dan ook altijd verstoord als ik dan toch een vraag heb. Maar goed met Thijmen is alles goed. Ze gaf mij het standaard 18 maanden-praatje (haar eigen woorden) en Thijmen kreeg zijn prikken. Dat knappe kereltje heeft geen moment gehuild, dapper he!
We hebben het er ook over gehad dat ik het gevoel dat zijn tongetje wat aan de grote kant is. Thijmen heeft eigenlijk altijd zijn mondje open en zijn tongetje steekt in rust ook wat naar buiten. Maar hier wist de wijkverpleegkundige eigenlijk niets over te zeggen. Haar advies is om het de volgende keer met de arts te bespreken. Ik had het ter sprake gebracht in verband met de taalontwikkeling (ik weet niet of een grote tong spraak in de weg kan staan). Maar goed nog maar even afwachten dus. Hij begint al wel een beetje met praten, dus wie weet praat hij de volgende keer al zo goed dat ik het vergeet na te vragen.
Maar toen vlak voor het einde toch ook maar eens datgene tersprake gebracht wat mij echt dwars zit. Sinds ik zelf op een consultatiebureau van de zelfde instelling stageloop, kan ik dus ook in hun registratiesysteem. En weet ik dus ook dat er bij Thijmen staat dat er sprake is van een risicofactor. En toen ik verder keek, stond erbij opvoedproblematiek. Je snapt het al daar gaan mijn haren recht van overeind staan. ik vind toch echt dat er bij ons echt geen sprake is van opvoedproblematiek en ik wil dan ook niet als zodanig ergens genoteerd staan. Ik weet wel hoe ze er aan komen en helaas is dat toch weer gelinkt aan de dood van Suzanne. Ze vinden dat de dood van Suzanne een ernstige risicofactor is. En om de risicofactor te verantwoorden hebben ze maar 4 keuzen en eigenlijk geen enkele keuze klopt bij ons. Er is geen sprake van een ontwikkelingsachterstand bij Thijmen, geen spraakachterstand, geen anders talige opvoeding en geen opvoedproblematiek. Maar dan hebben ze toch gekozen voor opvoedproblematiek. Zo is het mij nu ook uitgelegd. En toch blijf ik het er totaal niet mee eens. Ik vind niet eens dat Suzanne's dood een extra risico met zich meebrengt. Er zijn denk ik genoeg andere ondersteunde factoren die ervoor zorgen dat bij ons sprake is van een goed evenwicht. Dit heeft de wijkverpleegkundige ook moeten beamen. Ze zou doorgeven dat het uit het systeem gehaald moet worden. Ik hoop dat het gauw gebeurd. Want ik ben bijna klaar met mijn stage en ik wil zeker weten dat het uit het systeem is. Ik wil niet dat er vanwege deze notering er later misschien problemen gaan ontstaan. Ik ben er trouwens nog steeds wel boos om (ondanks dat ze beloofd heeft het eruit te laten halen) Ik vind dat het nooit in het systeem genoteerd had mogen worden. Dat zij zelf denkt dat je niet zo snel weer je leven op kan pakken na de dood van je kind, kan ik ook niets aan doen. Wij weten wat het is om een kind te verliezen en we weten ook dat we er vrede mee hebben en dat we samen met Thijmen door gaan met leven. We zullen zijn zus nooit vergeten en ze zal altijd een onderdeel van ons leven uit blijven maken, maar we blijven ook van het leven genieten (dat zijn we ook aan Suzanne en aan Thijmen verplicht).

Zo dat is meteen een lang blogje geworden. Wat een bezoekje aan het consultatiebureau allemaal wel niet los kan maken.