Overspannen

Het is echt waar. Ik ben overspannen. Zoals ik in vorige blogje geschreven heb, ging het de afgelopen dagen niet helemaal lekker met mij. En eerlijk gezegd is het daarna ook niet echt beter gegaan. Ik voel mij lichamelijk, geestelijk en emotioneel volledig uitgeput. Elke activiteit die ik onderneem is eigenlijk te veel. Dus afgelopen vrijdag ben ik toch maar weer eens naar mijn huisarts gegaan. Die had geen moeite met het stellen van een diagnose: overspannen dus. Volgens hem gaat het wel even duren voordat het beter gaat. Hij denkt dat ik minimaal twee maanden uit de running ben. Fijn he. Bovenop heeft hij mij verplicht te stoppen met mijn stage. Niet dat ik het gevoel heb dat ik die voort kan zetten hoor. Uit bed komen kost al te veel energie, laat staan 8 uur werken.
Mijn school is al op de hoogte. Mijn studieloopbaanbegeleidster wist het leuk te vertellen. Ze kende mij niet zo heel erg goed, maar had het wel zien aankomen. joepie!. Over tien weken zou ik klaar zijn geweest met die opleiding. Nu komt er weer minimaal een jaar bij. Wordt ik nooit verpleegkundige?
Thijmen gaat er heel goed mee om. Hij merkt dat er wat aan de hand is. Hij is ontzettend knuffelig en vindt het moeilijk om bij mij weg te zijn (zoals naar de oppas gaan), maar hij speelt heel rustig. zocht in het weekend vooral zijn vader op om mee te spelen en heeft zijn meeste peuterbuien nu bij de oppas. het is echt een schatje.
Hij zal zijn vader de komende tijd wel missen. gelukkig komt Martin aankomend weekend nog thuis, maar voor de rest is hij de komende drie weken afwezig. Hij heeft oefening in Duitsland.
Thijmen en ik redden ons samen wel! We doen het rustig aan en bekijken het maar dag voor dag.