Afgelopen vrijdag was de psychologische test en de logopedische test van Gerben bij het Audiologisch centrum. De logopedische testen bleken dus toch bij het audiologisch centrum gedaan te worden ipv door gerben's logopediste. Gerben was flink moe, maar viel pas in de auto in slaap, vlak voor we er waren. Dus ik had weer een slaapdronken jongetje (net als de vorige keer) daar. Wel ging hij ontzettend makkelijk mee en hij leek ook de logopediste nog te herkennen toen ze ons kwam zoeken (Er moest eerst nog even een luier verschoond worden, voordat we naar de wachtruimte konden gaan, want als er een gepoept heeft, moet dat wel meteen schoon gemaakt worden, hihi. Maar een test doen met een poepluier aan je bips, werkt natuurlijk ook niet heel erg bevordelijk). In de testruimte ging hij vrijwel meteen op de striptrapstoel zitten en de orthopdegoge kon ook heel snel met hem aan de slag. Hij keek een paar keer voor bevestiging naar mij en was daarna alleen nog maar op het materiaal en op de orthopedagoge gericht. In tussen nam ik met de logopediste de anamnese en de lexilijst door. Is toch wel erg confronterend als je slechts een enkel woordje op die lijst kan aankruizen als woorden die hij uitspreekt en dan weet je ook dat de meesten daarvan ook nog niet goed worden uitgesproken. de psychologische test ging intussen erg goed en ook de overgang naar de logopedesche testen ging prima. Al merkte je wel dat hij toen wat erg moe werd. Dit in combinatie met dat de taal voor hem moeilijker is, haakte hij erg snel af en ging zijn eigen spel bedenken. Hij had al snel door dat hij zo ook de logopediste en de orthopedagoge aan het lachen kon krijgen. Ze waren zo nu en dan ook flink met hem aan het dollen. Maar elke keer als Gerben iets liet horen wat op een gericht woordje leek, schoot de logopediste meteen terug naar haar papieren om het op te schrijven. Ze wilde een zo goed mogelijk resultaat hebben. Wel lief toch. Na afloop van de test kreeg ik meteen de uitslag te horen. Op logopedisch vlak scoorde Gerben op begrip net iets boven gemiddeld, maar op productie slecht op 70 (waar 100 gemiddeld is) en als ze woord dat een twijfelgevalletje was niet zou meerekenen dan was het zelfs maar 55 geweest. Dus dat is wel zeer zwak en valt buiten de normale grenzen. En het is helemaal zwak als je het vergelijkt met zijn mentale ontwikkeling. Want daar scoorde hij helemaal aan de bovenkant van de schaal. Hij had een ontwikkelingsquotient van 125. Dus in het hoogbegaafde gebied. Omdat de test niet meer items had, heeft de orthopedagoge er nog over nagedacht om een andere test te gaan halen voor kindjes vanaf 2 1/2. Waarschijnlijk als ze dat had gedaan, was hij nog hoger uitgekomen. Tja en dan kun je dus echt wel spreken over een enorme discrepantie tussen verbale ontwikkeling met zijn algehele ontwikkeling. Conclusie was dan ook dat hij het best aangemeld kon gaan worden voor een taal behandelgroepje voor meerdere dagdelen per week. De aanmeldingsformulieren ook maar meteen ingevuld en opgestuurd. er is een wachtlijst, dus hoe eerder hoe beter. Wel weet ik nog niet hoe ik het ga regelen met het vervoer enzo, want ik kan natuurlijk niet elke dag zo'n beetje een halve dag daar in Utrecht gaan zitten. Dan kan ik netzogoed het hele gastoudergebeuren opzeggen. Maar als het moet, dan moet het maar natuurlijk. Dit grote verschil in taal ten opzichte van de rest van zijn ontwikkeling zorgt er ook voor dat gerben zich nu niet goed kan ontwikkelen en zichzelf flink in de weg zit.
De 27ste is Gerben's eigen logopediste weer terug van vakantie en dan zal ik ook even bespreken of er niet ook iets is wat dichter bij huis is, met dezelfde kwaliteit.
maandag 16 juli 2012
vrijdag 6 juli 2012
Maandag
Nog even een klein vervolgberichtje rondom ons enerverende weekendje. Afgelopen maandag moest Gerben nog voor controle naar de kinderpoli. De kinderarts had ons trouwens eigenlijk niet meer verwacht, hij dacht dat de afspraak ingehaald was door onze bezoekjes aan de aczo de afgelopen dagen. Het was trouwens dezelfde kinderarts die ons in de tijd dat Thijmen nog maar 6 maanden was en verdikte lymfeklieren had in zijn nek, ons naar het Vu doorstuurden zodat we van daaruit te horen konden krijgen dat het niets ernstigs was. Dit wist hij zich zelf ook nog te hirinneren ook.
Maar goed hij heeft Gerben dus onderzocht. Meneertje bleek gewoon 1 1/2 kilo afgevallen te zijn. Echt enorm en zoveel woog hij al niet. Verder zag alles er goed uit. Hij zag geen verdenkingen van neurologische afwijkingen. Toch heeft hij Gerben wel doorgestuurd naar de kinderneuroloog voor mogelijk verder onderzoek. Dit ivm met onze voorgeschiedenis met Suzanne. Hij verwachte er niets uit, maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Eind Juli kunnen we bij de neuroloog terecht. We zullen wel zien wat daar uit komt.
Verder hebben we maandag nog even een toegift gekregen voor Gerben helaas. Toen we namelijk thuis kwamen van het ziekenhuis kwamen we een buurvrouw tegen die haar hondje aan het uitlaten was. Gerben wilt het hondje aaien en meteen begint hij galbulten op zijn gezichtje te krijgen. Niet veel later is zijn gezicht rood en opgezwollen en zitten zijn oogjes bijna dicht. Echt sneu voor dat jochie. Had hij nog niet genoeg meegemaakt dit weekend?! Gelukkig nam de zwelling in de loop van de dag af. Dinsdag was zijn gezicht nog wel wat rood en was Gerben echt heel erg van zijn padje af. Hij heeft de hele dag niets anders gedaan als huilen of slapen. Dat slapen had hij volgens mij ook echt nodig. Want tegen de avond werd hij actiever en meteen ook een stukje vrolijker. Hij is nu nog steeds snel moe en daarbij dan ook wat sneller van streek en tegendraads, maar verder duidelijk wel aan de beterende hand.
Ik hoop dat hij volgende week vrijdag helemaal weer de oude is. Dan heeft hij zijn psychologische test.
Maar goed hij heeft Gerben dus onderzocht. Meneertje bleek gewoon 1 1/2 kilo afgevallen te zijn. Echt enorm en zoveel woog hij al niet. Verder zag alles er goed uit. Hij zag geen verdenkingen van neurologische afwijkingen. Toch heeft hij Gerben wel doorgestuurd naar de kinderneuroloog voor mogelijk verder onderzoek. Dit ivm met onze voorgeschiedenis met Suzanne. Hij verwachte er niets uit, maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Eind Juli kunnen we bij de neuroloog terecht. We zullen wel zien wat daar uit komt.
Verder hebben we maandag nog even een toegift gekregen voor Gerben helaas. Toen we namelijk thuis kwamen van het ziekenhuis kwamen we een buurvrouw tegen die haar hondje aan het uitlaten was. Gerben wilt het hondje aaien en meteen begint hij galbulten op zijn gezichtje te krijgen. Niet veel later is zijn gezicht rood en opgezwollen en zitten zijn oogjes bijna dicht. Echt sneu voor dat jochie. Had hij nog niet genoeg meegemaakt dit weekend?! Gelukkig nam de zwelling in de loop van de dag af. Dinsdag was zijn gezicht nog wel wat rood en was Gerben echt heel erg van zijn padje af. Hij heeft de hele dag niets anders gedaan als huilen of slapen. Dat slapen had hij volgens mij ook echt nodig. Want tegen de avond werd hij actiever en meteen ook een stukje vrolijker. Hij is nu nog steeds snel moe en daarbij dan ook wat sneller van streek en tegendraads, maar verder duidelijk wel aan de beterende hand.
Ik hoop dat hij volgende week vrijdag helemaal weer de oude is. Dan heeft hij zijn psychologische test.
zondag 1 juli 2012
Ziekenhuis
Het was mij weer een weekendje wel. het begon al afgelopen donderdag. Overdag was Gerben wat jengelig en klaagde regelmatig over buikpijn, maar verder heeft hij de bhele dag heerlijk gespeeld. 's avonds rond bedtijd kwam de koorts. Meteen waren we natuurlijk alert op een koortsstuip. Het is pas 3 weken geleden dat hij er een gehad had. Maar gelukkig na een paar uur was de koorts alweer weg. Wel zijn we 's nachts nog een paar keer wezen kijken bij hem, maar alles was goed. De volgende ochtend was hij ook lekker vrolijk en actief. Niets aan de hand dus. Daarom besloten om toch zoals afspraak naar de stad gegaan met mijn moeder. We zouden kleertjes kopen voor Gerben als kadootje voor zijn verjaardag. (Vorige week is hij 2 geworden, en wat was hij jarig hihi. Hij glunderde echt van oor tot oor bij al die aandacht die hij kreeg. Maar binnenkort zal ik er wat meer over bloggen en meteen ook een foto van de taart erbij zetten, want die was echt ontzettend gaaf).
We zijn eerst moeders van het station op gaan halen en daarna door naar de stad. Tot zover nog niets aan de hand. In de parkeergarage hielp ik gerben uit zijn autostoel en vond hem wel wat warm aanvoelen, maar ja dat is op zich niet zo heel erg verwonderlijk het was warm die ochtend en in zo'n autostoel helemaal. We waren nog maar net de eerste winkel in, toen het echter toch weer gebeurde. Gerben had een koortstuip. Gelukkig niet zo heel lang, zo'n 2 minuutjes, maar wel een echte en hij was daarna ook wel echt enige tijd niet aanspreekbaar. Sta je daar midden in een winkel. Gelukkig was het personeel erg goed. Ze waren erbij betrokken, zorgden voor wat koud water en een doekje, amar zaten er niet bovenop te stressen, waardoor andere klanten niet eens echt in de gaten hadden dat er wat aan de hand was. Toen Gerben bij was, heb ik de huisarts gebeld. We konden meteen langskomen. Dus zodra ik het gevoel had dat hij echt helemaal goed bij was zijn we weer de auto ingestapt en naar de huisarts gereden. De huisarts kon geen echte reden vinden voor de koorts en verder was het een typische koortstuip. Echter wel heel snel na de vorige. Daarom heeft hij toch contact opgenomen met het ziekenhuis. Afgesproken werd dat we maandag langs zouden gaan bij de kinderarts voor verder onderzoek naar de oorzaak van de stuipen.
Zolang heeft het echter niet geduurd. Want net toen ik moeders weer naar het station ging brengen, belde Martin mij al weer op dat ik terug kon komen. Gerben had weer een koortstuip. Dit maal wat langher dan die van de ochtend. Dus weer terug en meteen door naar de huisarts. Die heeft ons meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. 2 koortstuipen binnen 1 koortperiode mag in principe niet voorkomen. En dan zit je weer daar op de acute zorg te wachten op een arts. Tja dan zit je toch weer met je gedachten aan bijna 6 jaar geleden, toen we voor het eerst kennismaakten met de acute zorg (aczo). En toen ook nog een artsassistent binnenkwam om de anamnese op te nemen en meteen begon over dat wij hier een geschiedenis hadden, werd het mij toch wel even wat te kwaad. Er was een verpleegkundige die meteen aan Gerbens's achternaam de naam van Suzanne had gekoppeld. Zoveel indruk had het in die tijd achtergelaten. Ze wist bijna alles nog zo op te halen. En later kwam ook de kinderarts langs. Niet d ekinderarts die dienst had op de aczo, maar een die we heel veel gehad hadden in de tijd van Suzanne. Ook zij wist Suzanne nog goed te herinneren en had daarom geruild met de andere arts. Het voelt allemaal zo ontwerkelijk aan. het is toch al zo'n tijd geleden. Maar ook voelt het wel goed aan dat Suzanne ook hier nog niet vergeten is. Het was toch een heel bijzonder meisje.
Maar natuurlijk dwalen we nu wel wat af. We waren daar voor Gerben. Volgens protocol moest hij een nachtje blijven en werd ook de neuroloog erbij betrokken. Echter was Gerben in de loop van de avond aardig aan het opknappen en zag de neuroloog ook niet echt problemen, dus werd de keuze aan mij gelaten of we een nachtje wilden blijven. Volgens hun was het nachtje observeren vooral voor de gemoedsstoestand van de ouders en hadden kinderen eigenlijk nooit meer een koortstuip tijdens de observatie. Ik heb gekozen om naar huis te gaan. Een nachtje in het ziekenhuis geeft mij echt niet meer rust dan thuis. En daarnaast Gerben is geen kind dat zich erbij neerlegt dat hij in het ziekenhuis moet blijven. Die slaapt nergens anders dan in zijn eigen bed en is als hij ziek is, zeer tegendraads en humeurig. Nee dan liever thuis. En dat begrepen ze goed. Afgesproken dat we nog wel urine zouden inleveren om een blaasontseking uit te sluiten en dat we zouden bellen als er iets was.
Heerlijk we konden thuis slapen. 's nachts was Gerben wel erg onrustig en had regelmatig koortspieken.''s ochtends ging het vrij redelijk al at en dronk hij niets. Echter daarna kwam de koorts weer in flinke pieken en was hij echt helemaal niet lekker. Hij gaf ook steeds pijnklachten aan bij zijn plasser. Net toen we aan het overleggen waren of we toch het ziekehuis zouden bellen, werden we door het ziekenhuis zelf gebeld om te vragen hoe het ging. Na overleg vanuit hun kant, is er belsoten dat we toch nog maar even langs moesten komen. Dus weer een avondje in het ziekenhuis. Gerben had we wat uitdrogingsverschijnselen, maar was nog niet uitgdroogd en hoefde dus nog niet aan de sonde. Wel had hij juist net daar een diarree broek. Dus nog een extra reden om goed op te letten dat hij niet zou uitdrogen. We mochten weer naar huis, maar als hij 's ochtends nog niet zo willen drinken en suffer zou worden, moesten we meteen bellen en zou hij opgenomen worden. Vandaag gaat het weer een stuk beter. Hij is alweer lekker eigenwijs en een stuk actiever. Hij eet en drinkt ook weer wat. Wel flink aan de diarree. Net belden ze weer vanuit het ziekenhuis. Terwijl ik heel blij ben dat hij weer wat beter drinkt, vinden zij dat het nog veel te weinig is. Maar hij is niet verder uitgedroogd. Hij heeft juist wat minder verschijnselen van uitdroging omdat hij ook o.a. weer met tranen kan huilen. Gisteren had hij geen tranen meer. Maar ja er valt weinig te zeggen over of hij nog wel plast. Je ben alleen maar bezig luiers te verschonen met diarree erin, dus dan valt er weinig te zien. Nu afgesproken dat we gewoon thuis kunnen blijven zolang hij actief en allert blijft. Het is een goed teken dat hij nu koortsvrij is. De afspraak voor morgen is blijven staan, dus dan wordt hij nogmaals gecontroleerd en hopelijk is dan ook alles weer achter de rug.
Het is fijn dat ze hier in het ziekenhuis zo betrokken zijn. Maar het is toch wel weer een flinkje emotionele aanslag geweest.
We zijn eerst moeders van het station op gaan halen en daarna door naar de stad. Tot zover nog niets aan de hand. In de parkeergarage hielp ik gerben uit zijn autostoel en vond hem wel wat warm aanvoelen, maar ja dat is op zich niet zo heel erg verwonderlijk het was warm die ochtend en in zo'n autostoel helemaal. We waren nog maar net de eerste winkel in, toen het echter toch weer gebeurde. Gerben had een koortstuip. Gelukkig niet zo heel lang, zo'n 2 minuutjes, maar wel een echte en hij was daarna ook wel echt enige tijd niet aanspreekbaar. Sta je daar midden in een winkel. Gelukkig was het personeel erg goed. Ze waren erbij betrokken, zorgden voor wat koud water en een doekje, amar zaten er niet bovenop te stressen, waardoor andere klanten niet eens echt in de gaten hadden dat er wat aan de hand was. Toen Gerben bij was, heb ik de huisarts gebeld. We konden meteen langskomen. Dus zodra ik het gevoel had dat hij echt helemaal goed bij was zijn we weer de auto ingestapt en naar de huisarts gereden. De huisarts kon geen echte reden vinden voor de koorts en verder was het een typische koortstuip. Echter wel heel snel na de vorige. Daarom heeft hij toch contact opgenomen met het ziekenhuis. Afgesproken werd dat we maandag langs zouden gaan bij de kinderarts voor verder onderzoek naar de oorzaak van de stuipen.
Zolang heeft het echter niet geduurd. Want net toen ik moeders weer naar het station ging brengen, belde Martin mij al weer op dat ik terug kon komen. Gerben had weer een koortstuip. Dit maal wat langher dan die van de ochtend. Dus weer terug en meteen door naar de huisarts. Die heeft ons meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. 2 koortstuipen binnen 1 koortperiode mag in principe niet voorkomen. En dan zit je weer daar op de acute zorg te wachten op een arts. Tja dan zit je toch weer met je gedachten aan bijna 6 jaar geleden, toen we voor het eerst kennismaakten met de acute zorg (aczo). En toen ook nog een artsassistent binnenkwam om de anamnese op te nemen en meteen begon over dat wij hier een geschiedenis hadden, werd het mij toch wel even wat te kwaad. Er was een verpleegkundige die meteen aan Gerbens's achternaam de naam van Suzanne had gekoppeld. Zoveel indruk had het in die tijd achtergelaten. Ze wist bijna alles nog zo op te halen. En later kwam ook de kinderarts langs. Niet d ekinderarts die dienst had op de aczo, maar een die we heel veel gehad hadden in de tijd van Suzanne. Ook zij wist Suzanne nog goed te herinneren en had daarom geruild met de andere arts. Het voelt allemaal zo ontwerkelijk aan. het is toch al zo'n tijd geleden. Maar ook voelt het wel goed aan dat Suzanne ook hier nog niet vergeten is. Het was toch een heel bijzonder meisje.
Maar natuurlijk dwalen we nu wel wat af. We waren daar voor Gerben. Volgens protocol moest hij een nachtje blijven en werd ook de neuroloog erbij betrokken. Echter was Gerben in de loop van de avond aardig aan het opknappen en zag de neuroloog ook niet echt problemen, dus werd de keuze aan mij gelaten of we een nachtje wilden blijven. Volgens hun was het nachtje observeren vooral voor de gemoedsstoestand van de ouders en hadden kinderen eigenlijk nooit meer een koortstuip tijdens de observatie. Ik heb gekozen om naar huis te gaan. Een nachtje in het ziekenhuis geeft mij echt niet meer rust dan thuis. En daarnaast Gerben is geen kind dat zich erbij neerlegt dat hij in het ziekenhuis moet blijven. Die slaapt nergens anders dan in zijn eigen bed en is als hij ziek is, zeer tegendraads en humeurig. Nee dan liever thuis. En dat begrepen ze goed. Afgesproken dat we nog wel urine zouden inleveren om een blaasontseking uit te sluiten en dat we zouden bellen als er iets was.
Heerlijk we konden thuis slapen. 's nachts was Gerben wel erg onrustig en had regelmatig koortspieken.''s ochtends ging het vrij redelijk al at en dronk hij niets. Echter daarna kwam de koorts weer in flinke pieken en was hij echt helemaal niet lekker. Hij gaf ook steeds pijnklachten aan bij zijn plasser. Net toen we aan het overleggen waren of we toch het ziekehuis zouden bellen, werden we door het ziekenhuis zelf gebeld om te vragen hoe het ging. Na overleg vanuit hun kant, is er belsoten dat we toch nog maar even langs moesten komen. Dus weer een avondje in het ziekenhuis. Gerben had we wat uitdrogingsverschijnselen, maar was nog niet uitgdroogd en hoefde dus nog niet aan de sonde. Wel had hij juist net daar een diarree broek. Dus nog een extra reden om goed op te letten dat hij niet zou uitdrogen. We mochten weer naar huis, maar als hij 's ochtends nog niet zo willen drinken en suffer zou worden, moesten we meteen bellen en zou hij opgenomen worden. Vandaag gaat het weer een stuk beter. Hij is alweer lekker eigenwijs en een stuk actiever. Hij eet en drinkt ook weer wat. Wel flink aan de diarree. Net belden ze weer vanuit het ziekenhuis. Terwijl ik heel blij ben dat hij weer wat beter drinkt, vinden zij dat het nog veel te weinig is. Maar hij is niet verder uitgedroogd. Hij heeft juist wat minder verschijnselen van uitdroging omdat hij ook o.a. weer met tranen kan huilen. Gisteren had hij geen tranen meer. Maar ja er valt weinig te zeggen over of hij nog wel plast. Je ben alleen maar bezig luiers te verschonen met diarree erin, dus dan valt er weinig te zien. Nu afgesproken dat we gewoon thuis kunnen blijven zolang hij actief en allert blijft. Het is een goed teken dat hij nu koortsvrij is. De afspraak voor morgen is blijven staan, dus dan wordt hij nogmaals gecontroleerd en hopelijk is dan ook alles weer achter de rug.
Het is fijn dat ze hier in het ziekenhuis zo betrokken zijn. Maar het is toch wel weer een flinkje emotionele aanslag geweest.
