zorgverlof

Nee hoor. We zijn nog steeds aan het wachten. De baby vindt het nog heerlijk in de buik. Ik eerlijk gezegd wat minder en ik geloof Thijmen ook. De laatste weken wordt het toch wel erg zwaar. Vooral omdat de bekkeninstabiliteit wel vrij heftig aan het worden is. Tillen kan ik nu echt niet meer en ook kom ik eigenlijk nauwelijks meer buiten. Tijdens het lopen raak ik steeds het gevoel in mijn rechterbeen kwijt. Maar gelukkig heeft Martin de afgelopen 2 weken zorgverlof kunnen krijgen. Ik wist niet half hoe hard dat nodig was toen ik bij hem aangaf dat het zo niet langer ging. Ik was zo ontzettend emotioneel en de kinderen gingen steeds harder stuiteren omdat ik ze niet goed meer kon begeleiden. Nu probeer ik elke middag te gaan rusten. En tuurlijk wordt daar de instabiliteit niet beter van. Maar ik kan wel beter overweg met de pijn. Ook is nu weer mijn bloeddruk wat gezakt (was steeds wat aan de hoge kant bij de controles). Het vervelende is alleen dat ik nu ook echt bijna niets meer doe. Alles lijkt wel teveel. De was opvouwen is al een hele opgave. Nee ik kan niet zeggen dat ik straks het zwanger zijn ga missen. En eerlijk gezegd ik wil nu ook wel eens dat kleine wurmpje ontmoeten. Dus vanmiddag toch maar eens die wiegbekleding afmaken (ik ben het aan het aanpassen). Dan kan het wiegje opgemaakt worden en is alles klaar voor de baby. Wie weet wacht het wel daarop.
En volgende week ben ik ook eigenlijk pas uitgerekend. Dus eigenlijk moeten we gewoon geduld hebben, toch?

En wat is er eigenlijk verder nog gebeurd! Niet zo heel veel moet ik zeggen. Thijmen zit nog steeds in het onderzoekstraject. Laatst hebben we een gesprek gehad over zijn ontwikkeling. Ik kon dat niet heel vruchtbaar noemen, aangezien we gewoon de vragenlijst doornamen die we vooraf hebben moeten invullen. Ik was blij dat Thijmen lekker bij een vriendin was. Hij voelt zich daar echt op zijn gemak. Ookal is zijn vriendinnetje er dan niet (die zit al op school).

Met betrekking tot Gerben weten we nog steeds niets meer. Het telefonische consult met de MDL-arts was niets. Hij had nog geen uitslagen en we zouden later weer gebeld worden door hem.
Wel zijn we nu sinds 2 weken bezig met het geven van kleine hoeveelheden banaan. En al begint het buikje toch weer op te zetten. Aan gedrag merken we nog niets. Dus we hebben toch goede hoop dat we dit zo vol kunnen houden en langzaamaan kunnen opbouwen.
De lopgopedie is weer even gestopt voor Gerben. Waarschijnlijk zal hij straks toch logopedie aan huis gaan krijgen of dat hij in een speciaal peutergroepje wordt gezet. Hij heeft nog niet genoeg vorderingen gemaakt. En al vindt hij het allemaal reuze interessant. Hij lijkt gewoon niet gericht te zijn op het zelf gaan spreken. Hij wordt eigenlijk alleen steeds beter in het non-verbaal duidelijk maken wat hij wilt en anders doet hij het wel zelf, hihi. Eind januari horen we hier meer over.

Iedereen nog bij deze een zeer gelukkig nieuwjaar toegewenst!
En hopelijk kan ik bij het volgende blogje melden dat we weer een nieuw lid van het gezin erbij hebben.